Jaren geleden vroeg mijn broer die een collega uit Canada op bezoek had of we de berg in konden. Uiteraard ben ik altijd te vinden voor een tochtje en er was snel een afspraak gemaakt. Onnodig te zeggen dat onze Canadese gast helemaal ondersteboven was van de tocht. Hij vond het allemaal prachtig. Speciaal de vele opschriften, we waren in de Zonneberg, die bijna allemaal waren van voor dat zijn land gesticht werden, maakte indruk.
Toen enkele jaren later zijn buurman verkondigde dat hij familie in Nederland ging bezoeken kwamen de herinneringen aan de ondergrondse tocht weer boven en wist hij zijn buurman te overtuigen een omweg via Maastricht te maken. De buurman die in een zoutmijn had gewerkt was meteen geïnteresseerd en er werd via e-mail contact met me gezocht.
Na heel wat heen en weer ge-mail werd een datum geprikt en een afspraak gemaakt. Toen het zover was pikte ik Charlie en zijn zoon, Nathan, op en togen we naar de berg. Deze keer was voor Caestert gekozen. Beneden aan de berg troffen we Susanne die ook graag mee wilde gaan, ze heeft tenslotte vijf jaar in Canada gewoond en vond het leuk om weer eens iemand te spreken uit Canada. Jacques was gezien het vroege tijdstip. 17.00 uur, verhinderd.
Eenmaal binnengekomen werden de twee Petromaxen onder belangstelling van onze gasten aangemaakt en gingen we op pad. Het werd het bekende rondje "rechtsom". Via de grensmuren, Lambier, Narren en religieuze tekeningen liepen we naar het centrale gedeelte. Onze gasten waren diep onder de indruk van alle oude opschriften en tekeningen die ze zagen maar vreemd genoeg vonden ze de vuurstenen nog het interessants. Hoeveel vragen ik hierover gekregen heb weet ik niet meer......... Ze vroegen verschillende malen of ze een vuursteen mochten meenemen. Toen ik ze in het centrale gedeelte de vuursteen hopen, die links en rechts verspreid lagen, liet zien wisten ze het even niet meer. Zo veel keuze......
Vanuit het centrale gedeelte liepen we naar Sint Joris, hier hielden we een pauze en werd er door Susanne een blik knakworsten te voorschijn getoverd. Zoiets opwarmen op een Petromax doet het altijd goed bij mensen die vreemd in de berg zijn.
Na een pauze waarbij heel wat herinneringen aan Canada door Susanne werden opgehaald liepen we naar het Kapelgedeelte. Uiteraard liepen we, gezien de belangstelling voor vuursteen langs de vuursteenpiramides. Dit was onze laatste stop en langzaamaan werd het tijd om naar buiten te gaan want onze gasten hadden nog een flinke rit richting Rotterdam voor de boeg.
Na ze bij de parkeergarage te hebben afgezet kreeg ik een klein presentje overhandigd: de enige echte Maple syrup. Het toeval wil dat ik verzot ben op dit hier moeilijk verkrijgbare goedje. Dat word smullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten