vrijdag 1 maart 2013




Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets aan mijn blog heb toegevoegd. Hier enkele verslagen van wat tochten die ik heb gemaakt.

Nadat ik met Lewie eindelijk weer eens ondergronds was geweest deden we het een week later nog eens over. Deze keer was Susanne er weer bij en Lewie had zijn vriendin, Nicolle, meegenomen zodat we met zijn vieren op pad gingen. Ditmaal gingen we naar Caestert. Susanne kende Lewie en Nicolle niet echt maar het ijs was snel gebroken. Het was gewoon een gezellig tochtje met een hapje en een drankje.

Susanne was jarig. 28-en-een-beetje, of zoiets, was ze geworden. Ze brak met de berglopers traditie om je verjaardag ondergronds te vieren en dacht zo hem ongemerkt voorbij te laten gaan. Tóch had ik een cadeautje voor haar. Via een collega bergloper kon ik voor een redelijke prijs een carbidlamp overnemen. Want die had ze nog niet. Tijdens haar verjaardag gingen we (Ans en ik) bij haar langs en ze was aangenaam verrast toen ze de Carbidlamp kreeg.

Vlak daarop was er een Lempkestocht in de Keel en dat was een prima gelegenheid om de lamp eens uit te proberen. Susanne nam haar zoontje Sil mee die door mij ook uitgerust werd met een carbidlampje. De lampen branden uiteraard weer prima en Susanne was onder de indruk van de hoeveelheid licht die haar lamp afgaf. Tijdens de tocht heb ik weer met een boel mensen gesproken. Helaas konden we niet al te lang blijven want Sil moest op tijd naar bed.

Aangezien ik al een hele tijd niet meer met Jacques foto's had gemaakt besloot ik daar eens wat aan te doen. Het stukje rechts naast de ingang van de Aardappelenberg is een niet zo vaak bezocht gebied en is bij de meesten ook niet bekend. Langs, en door, aardpijpen klimmend en klauterend kan je nog een eind komen. In feite is het maar één gang die zich voort slingert. Door de vele bochten raak je snel de oriëntatie kwijt. Maar eigenlijk maakt dat niet uit want je kunt alleen dezelfde route terug lopen. Na hier onze rugzakken te hebben afgedaan en de fotoapparatuur te hebben uitgepakt gingen we aan de slag. Susanne was meegekomen en ging de Aardappelenberg in haar eentje ontdekken. Ze was er pas een paar keer met mij geweest en tijdens die tochten had ik haar een en ander gewezen en uitgelegd. Samen met wat verse instructies van mij zou ze zich daar wel redden en dus ging Susanne op pad en wij fotograferen. Het eindresultaat waren een 6-tal foto's van dit gebied. Aangezien ik nog wat wilde experimenteren gingen nog even verder het stelsel in en hebben daar ook nog een 3-tal foto's gemaakt. Uiteraard namen we, toen Susanne ons weer gevonden had, een uitgebreide pauze. Het was tenslotte alweer een tijd geleden dat we met zijn drieën ondergronds waren geweest. Uiteindelijk hebben we een 11-tal foto's gemaakt.

Ik stond ingeschreven voor de laatste uitdeel dag van het Erkend Bergloper Certificaat en zat dus in het Gidsenhok ze uit te delen. Susanne had aan twee berglopers beloofd om ze eens mee te nemen naar de Zonneberg. Zei ging dus met hun alvast op pad. Daar was ze best trots op want het was haar eerste bezoek met eigen vergunning aan de Zonneberg. Ik zou later volgen. Nadat mijn uitdeel sessie erop zat haaste ik me ook naar de berg. Eenmaal ondergronds liep ik snel door de berg op zoek naar Susanne en haar gezelschap. Maar dat was niet de enige reden waarom ik me haaste, ik wilde namelijk mijn nieuwe lampje uitproberen. Tja,.... 6000 lumen geeft een enorme bak licht. Zeker als je de lamp aandoet voorin het stelsel waar de gangen vrij laag en schoon zijn. En het was ook nog wat nevelig in het voorste gedeelte wat nog voor extra verstrooiing van het licht zorgde. Om eerlijk te zijn geeft ze voor dit stukje gewoon teveel licht want het deed gewoon pijn aan de ogen. Eenmaal wat dieper in de berg kwam het licht pas goed tot zijn recht. Een indrukwekkende verlichting van zelfs de langste gang. Niet alleen ver stralend maar ook mooi breed. Een aanwinst en ik was dan ook erg in mijn nopjes. Al snel had ik Susanne gevonden. Na nog wat op het gemak te hebben rondgelopen gingen we achter de KLM zitten en lieten ons de versnaperingen goed smaken. Aangezien Susanne haar bezoek het niet te laat wilde maken waren we relatief vroeg buiten. 

Karnaval in Maastricht. Sinds een aantal jaren niet meer écht mijn ding. Hoog tijd om ondergronds te gaan. Susanne had haar zoontje, Sil, tijdens de karnaval thuis dus leek het ons een leuk idee om Sil mee te nemen. Nu is alleen ook maar alleen en nodigden we Twan, het petekind van Ans, en zijn 2 zusjes Femke en Britt ook uit. Uiteraard ginen de ouders en Ans ook mee zodat we een leuk groepje hadden. De rugzaken vol lekkers togen we naar de Caestertgroeve. Zoals gebruikelijk liepen Twan en Sil voorop. Alleen vroegen ze bij elke zijgang (en dat zijn er nogal wat) "en nu?" Met zulk gezelschap komt natuurlijk niet veel van serieus berglopen. Maar dat is voor een keer niet erg. Gewoon genieten van de enthousiaste kreten als er weer een "berg zand" (=aardpijp) werd ontdekt. uiteraard zijn we ergens gaan zitten om alle versnaperingen op te eten. Een leuke ontspannen middag.


Regelmatig komen Hans Ogg en ik bij elkaar om bestuurlijke zaken te bespreken. Aangezien we maar met zijn tweeën zijn gebeurt dat vaak op informele basis. Ditmaal besloten we om de paar zaken die er lagen tijdens een ondergrondse wandeling te bespreken. Zo gezegd, zo gedaan en we kozen voor de Zonneberg. Gewoon ontspannen rondgewandeld en zaken besproken. Uiteraard wilde Hans mijn lampje wel eens zien branden en hij was duidelijk onder de indruk. Een aangename rustige tocht. Ik denk niet dat het lang duurt eer Hans ook zo'n lamp heeft.

Het was alweer een tijd geleden dat ik met Jacques ondergronds was dus tijd voor een tocht. Ditmaal kozen we voor de Zonneberg. Gewoon op het gemak want rondlopen en hier en daar eens kijken. Meestal mijden we de hoofdwegen en zitten we meer in de achteraf gangen en zo. We hebben heel wat opschriften bekeken. Dat doen we vaak. Gewoon om een paar pilaren lopen en alles daar afschijnen. Je komt zo de mooiste zaken tegen. Hier werd het nadeel van mijn lamp duidelijk. Ze is gewoon té fel voor het afschijnen van de wanden.