Lewie en ik op pad

Susanne was verhinderd want ze had haar zoontje, Sil, ziek thuis. Jacques moest voor Sinterklaas bij zijn kleinkinderen spelen, dus ik was alleen. Dan maar eens een weekeindje geen berg, of toch wel? Vlak nadat ik de beslissing had genomen om dan maar thuis te blijven kreeg ik een sms-je van mijn oude bergmaat Lewie; of ik plannen had. "nu dus wél" was mijn antwoord. Ik heb jaren lang met Lewie en zijn maat Philippe ondergronds gelopen maar dat verwaterde doordat Lewie een eigen zaak begon en al zijn energie daar in moest steken. Maar nu had hij weer eens tijd Hij zou Philippe ook vragen. Het leek er dus op dat we na jaren weer eens met zijn drieën zouden zijn. Snel werd een afspraak gemaakt en Lewie koos voor de Aardappelenberg. Ondanks de kou en ijzel die voorspeld was toog ik richting Kein-Ternaaien. 

Lewie was alleen want Philppe was waarschijnlijk aan het jagen in Eifel. We liepen lekker op het gemak door de berg. Eerst effe kijken bij de doorbraak. Zonder er doorheen te gaan. Toen richting de put en verder. Achterin zijn we op mijn vaste plaats gaan zitten en hebben we bijgepraat. We hadden ons al een heel tijd niet meer gesproken en er was een boel gebeurd. Uiteraard werden ook nog wat anekdotes van vroeger aangehaald. Al met al een zeer ontspannende tocht met een oude bergmaat. Oude tijden herleefden.